Dementie
Dementie , een enorme rotziekte , vooral in de periode dat je zelf nog heel goed beseft dat je veel dingen vergeet. Mijn moeder begon op haar 69e jaar te dementeren. Ze woonde op dat moment alleen in een serviceflat in Breda, waar ze het heel erg naar haar zin had. ( Mijn ouders waren rond hun 60e nog gescheiden).
Ze had een mooi 3 kamer appartement en 1 van die kamers had ze omgebouwd tot haar eigen atelier. Sociale contacten had ze verder ook eigenlijk nauwelijks. Maar als ze bezig was met schilderen (m.n. aquarelleren), was ze helemaal in haar element.
Op een gegeven moment kreeg mijn moeder een TIA en daardoor kreeg ze ook verschillende onderzoeken , zoals een CT-scan , waaruit bleek dat de hersenmassa veel kleiner was geworden en er sprake was van Alzheimer en vasculaire dementie. Dus bij toeval kwamen we dit te weten , wat natuurlijk wel heftig was om te horen. Mijn moeder heeft toen nog een tijdje dagbesteding gehad op een andere locatie. Uiteindelijk kon ze daar niet zelfstandig blijven wonen , omdat er geen verzorging vanuit de flat geregeld kon worden en ze niet meer zelfstandig genoeg was.
Verhuizen
Om die reden moesten we gaan zoeken naar een verpleeghuis en hebben we een mooie plek voor haar gevonden bij "Avondvrede" in Bergen op Zoom. Hier had ze een prachtige , grote kamer met uitzicht op t water en ze had het hier heel erg naar haar zin. De groep bestond uit ongeveer 10 mensen en het grootste gedeelte van de dag was mijn moeder in de huiskamer, waar er ook best veel activiteiten met de mensen gedaan werd (creatieve activiteiten , liedjes zingen , mee helpen met de tafel dekken en eten koken) . 's Middags brachten ze dan een paar uur op hun eigen kamer door.
Zelf kwamen we geregeld op bezoek en gingen we bv. met haar ook wandelend naar de stad , wat vlakbij was. In die periode zagen we wel dat haar geheugen haar steeds meer in de steek liet. Bij bijna alles had ze wel begeleiding nodig. Met name het benoemen van woorden werd steeds lastiger en dat besefte ze zelf heel goed. Maar gelukkig was ze vaak wel vrolijk , wat we ook merkten doordat ze vaak lekker aan het zingen of neuriën was.
Vroeger
Mijn moeder was vroeger een vrouw die wat rustiger was en vaak wat meer op de achtergrond. Ze zorgde er altijd wel voor dat we niks tekort kwamen , maar een echte persoonlijke band was er niet echt. En ook had mijn moeder best veel dingen , waardoor ze toch een muur om zich heen had en bv. weinig sociale contacten had. En ook had ze veel dingen die ze niet at , zoals bv : gebakjes, frietjes , ijs en veel andere lekkere dingen en nam ze dan haar eigen spulletjes mee op een verjaardag , omdat haar dat meer rust gaf. Naar mijn mening ontzegde ze zichzelf best veel dingen op die manier , maar wie ben ik om daarover te oordelen.
Muren die omver vallen
Ondanks de dementie zag ik wel dat er ook hele bijzondere dingen gebeurden. Door de dementie vielen er ook een hoop muren omver , waardoor mijn moeder ook veel meer kon genieten. Met carnaval liep ze met Prins Carnaval voorop in de polonaise, al dansend en zingend en heerlijk aan het genieten.
Maar ook vielen er een hoop "zelf opgelegde beperkingen" weg en zat ze heerlijk te genieten van een frietje met een kroket en van een heerlijke ijscoupe . Eén van haar lievelingsdingen was om bij de ijscozaak "Crusio" een ijsje te gaan eten , dat was wel vaste prik. Mijn moeder is van maat 38 naar 48 gegaan in 10 jaar tijd. We hebben dit maar lekker zo gelaten om van al die dingen te genieten.....het was fijn om te zien dat ze ervan genoot. Gelukkig werd het wel iets gemakkelijker voor haar zelf toen ze verder in dit proces was , omdat ze dan minder werd geconfronteerd met de dingen die ze niet meer wist en kon. En ondanks dat het natuurlijk een heftige en rotziekte is , heb ik zelf altijd wel geprobeerd te kijken naar de positieve dingen , waar we samen wel van konden genieten.
In mijn volgende blog wil ik graag vertellen wat het heeft betekend voor onze band als moeder en dochter.