Mijn strijd tussen geloof en homoseksualiteit

Sinds mijn 23e jaar maakte ik deel uit van een Evangelische Gemeente. Homoseksualiteit werd hier gezien als zonde. Je mag het wel zijn, maar niet praktiseren. Lang wist ik zelf niet hoe ik hierin stond en wat mijn eigen gevoelens op dit gebied waren. Aangezien je toch geen relatie mocht hebben, had het voor mij ook geen zin om mijn gevoelens hierin te onderzoeken. Mijn idee hierover was: grote kans dat ik dan alleen blijf, want ik mag toch geen relatie hebben. Dat accepteerde ik dan maar.

Ik had één voordeel, namelijk dat ik niet snel verliefd werd. Tot nu toe werd ik niet verliefd op jongens, maar was ik wel op de leeftijd dat ik me af ging vragen of ik dan op vrouwen zou vallen? Heel subtiel was er soms een situatie waarin ik dat wel vermoedde, maar daar bleef het dan ook bij. De noodzaak om dit verder te onderzoeken was er niet, want ik wist wat de consequentie was vanuit het geloof.

Vastzitten in mijn geloof

In mijn vorige blog heb ik beschreven hoe ik door een identiteitscrisis vast kwam te zitten in mijn geloof. Dat er 1001 vragen over het geloof als paddenstoelen uit de grond kwamen, waar ik 24/7 mee bezig was en waardoor ik uiteindelijk niet meer kon functioneren.

Een thema wat erg speelde was homoseksualiteit in verhouding tot m'n geloof.

Dit heeft ertoe geleid dat ik verder ben gaan kijken of er kerken waren die andere standpunten hadden t.a.v. homoseksualiteit en geloof. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de Kerk van de Nazarener, die toch wel iets gematigder was en wat minder zwart/wit. Hier ontmoette ik mensen die er anders over dachten.

Ik ontmoette een vrouw, die zelf een zoon had die homoseksueel is. Hij voelde zich afgewezen, omdat vanuit de toenmalige jeugdleiding het advies was dat je van homoseksualiteit kon genezen. Hierdoor heeft hij besloten niet langer deel uit te willen maken van de Kerk. Heel lang is dit onderwerp vermeden binnen de kerk, maar in de loop van de jaren is hier wel wat in veranderd gelukkig.

CHJC

Vanuit de Kerk van de Nazarener kwam ik ook bij het CHJC. Het is een Vereniging voor Christelijke homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen, die van mening zijn dat geloof en homoseksualiteit wel samengaan. Hier heb ik leeftijdsgenoten ontmoet, die ook gelovig zijn en wel of niet een relatie hebben. Voor mij was dat ook een hele bevrijding om te ervaren dat het niet was: of geloven en alleen blijven. Het hebben van een relatie met een vrouw is ook oké. Los van het feit dat dit op dit moment bij mij niet speelde.

Ik heb heel veel leuke jaren gehad bij het CHJC, van waaruit veel dingen georganiseerd werden. Er zijn fijne vriendschappen ontstaan, waarvan sommige er nog steeds zijn. Mij heeft het enorm geholpen in mijn hele proces.

Meer afstand tot de kerk

Ondanks alle bovenstaande stappen, bleef ik in veel dingen vastzitten. Ook binnen die andere kerk bleef mijn functioneren vastlopen. Doordat mijn dwanggedachten zo heftig waren, ben ik hierin eerlijk voor mezelf gaan kijken naar wat ik nodig heb om een normaal en gelukkig leven te leiden.

Qua kerkbezoeken heb ik heel veel stappen terug moeten doen. Dit is een jarenlange zoektocht geweest, in gevecht met mezelf. Op een gegeven moment ging ik nog maar 1x per maand naar de kerk, maar zelfs dat was niet haalbaar voor me. Helemaal niet meer naar de kerk gaan was eigenlijk geen optie, maar voor mij een onvermijdelijke keuze.

Ik wilde gewoon LEVEN en GELUKKIG ZIJN

Bezig zijn met het geloof zorgde voor veel verwarring in mij. Op een gegeven moment voelde ik dat er niks anders op zat dan voor het leven te kiezen!

Ik mocht van mezelf niet eens meer genieten, dan voelde ik me al schuldig, maar ik wist dat het contact met God toch wel zou blijven. Het gaat er niet om wat anderen daarvan vinden. Ik ben zelf verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak.

Mijn beredenering was altijd: eerst komt het geloven en dan pas de rest. Dit veranderde in: eerst wil ik leven en daarna komt mijn geloof.

Ruimte

Na deze pittige beslissing is er ruimte gekomen en kreeg ik stapje voor stapje weer grip op mijn leven. Pas daarna kwam er ruimte om überhaupt over mijn geaardheid na te denken .

Ter aanvulling:

Ik weet dat er veel gelovige jongeren en volwassenen zijn die ook hiermee worstelen. Ik heb de keuze gemaakt om niet meer naar de kerk te gaan, maar veel anderen zullen de keuze willen maken om wel deel uit te blijven maken van een kerk. Daarom wil ik ook verwijzen naar: Stichting Wijdekerk

Er worden persoonlijke verhalen gedeeld op de website, waardoor er meer begrip komt en respectvol gesprekken op gang worden gebracht.

Ook is er ruimte voor persoonlijke ontmoeting en ook ouders kunnen met elkaar in gesprek.

Transparantie

Stichting Wijdekerk nodigt alle kerkelijke gemeenten in Nederland uit om transparant te zijn in hun beleid m.b.t. LHBTI+ mensen. Dit doen ze door de kerken (van allerlei verschillende gezindtes) de gelegenheid te geven zich te registreren op de kaart m.b.v. een vragenlijst.

Hierdoor kunnen LHBTI+ mensen voor ze een kerk bezoeken van tevoren bekijken wat het beleid van een kerk is, wat ook teleurstelling kan voorkomen. Want iedereen verdient een plek binnen de kerk waar hij/zij zichzelf kan zijn.