“Uit de schaduw” is een documentaire die in 2008 werd uitgezonden door de E.O. (Evangelische Omroep) over geloof en homoseksualiteit.
Voor die tijd was dit een spraakmakend programma, waarin bepaalde taboes werden doorbroken. Waar er eerder alleen maar gesproken werd over homoseksualiteit als zonde of ziekte, waarvan je genezen kon worden, was er nu een ander uitgangspunt. Dit was om de persoonlijke verhalen te vertellen en echt te luisteren naar de mensen om wie het gaat en er niet gelijk een oordeel over te hebben.
In het gelijknamige boek :”Uit de schaduw”(van Mirjam van der Vegt) ontmoeten we 10 mannen en vrouwen met een homofiele geaardheid, die ieder op eigen wijze worstelen met het geloof en de kerk.
De documentaire “Uit de schaduw” (van Olaf Koelewijn en Mirjam van der Vegt) laat het verhaal zien vanuit 3 verschillende standpunten. 3 Mensen die alle 3 anders omgaan met hun geloof en homoseksualiteit en andere keuzes maken in hun leven.
Citaat Olaf en Mirjam: “Mede daardoor roept deze documentaire vragen op. Vragen om samen over in gesprek te gaan. Niet vanuit wederzijds wantrouwen, maar vanuit wederzijds begrip."
Herkenning in het verhaal van Klaas Hoorn
De documentaire en het boekje “Uit de schaduw” heeft veel bij me losgemaakt. Schijnbaar was er dus niet maar 1 perfecte manier om als christen met je homoseksuele gevoelens om te gaan.
Het verhaal van Klaas Hoorn raakte me vooral diep. De eerlijkheid, de worsteling en de manier waarop hij er nu mee om ging.
Dit heeft ertoe geleid, dat ik een brief ben gaan schrijven aan Klaas om verder te komen in mijn zoektocht. Hieronder een aantal gedeeltes uit de brief. (Die volgens mij daar uiteindelijk nooit gekomen is, maar dat doet er verder niet toe)
Klaas zijn verhaal in het kort
Voor ik mijn brief deel is het goed het verhaal van Klaas te kennen.
Klaas heeft homoseksuele gevoelens, maar trouwt op een gegeven moment toch met een vrouw.(Ook omdat dat de verwachtingen waren binnen de kerk en van de mensen om hem heen). Hij hoopt dat de homoseksuele gevoelens verdwijnen als hij eenmaal getrouwd is . Bij de geboorte van zijn oudste zoon komen alle weggestopte gevoelens in alle hevigheid naar boven en kan hij het niet langer ontkennen. Toch blijft hij nog 7 jaar getrouwd met zijn vrouw, totdat het echt niet langer gaat. Uiteindelijk kiest Klaas ervoor om een relatie met een man te hebben.
Mijn brief aan Klaas Hoorn
"Hoi Klaas,
Ik ben Ilonka Oomen, 41 jaar, christen en heb twijfels over mijn geaardheid. Ik heb verschillende keren gehoord over jou en welke keuzes je hebt gemaakt t.a.v. je geloof/homoseksualiteit.
Als ik je verhaal hoor en lees, dan denk ik : dapper en eerlijk. Jezelf mogen zijn en je niet anders voor hoeven doen dan je bent. Ik hoop en wil eigenlijk dat God er ook zo tegenaan kijkt. Ik denk dat het je enorme ruimte geeft voor jezelf en de je relatie met God.
Maar helaas ligt het voor velen niet zo simpel, de combinatie van homoseksualiteit en geloof. Het is voor ieder een eigen weg die je gaat, een persoonlijke zoektocht samen met God.
Ik kan me in jouw verhaal het meeste vinden, ook al zeggen veel christenen dat geloof in God en een homoseksuele relatie niet samengaan.
Identiteitscrisis
Ik zal je iets meer over mezelf vertellen. Ik ben van huis uit niet christelijk opgevoed, maar ben op mijn 16e tot geloof gekomen. Toen ik 23 jaar was kwam ik in een identiteitscrisis (onzeker over mezelf, m'n toekomst en m'n geloof). Vanaf het ene op het andere moment kreeg ik 1001 vragen over het geloof en was ik daar op een hele dwangmatige manier mee bezig.
In 1998 belandde ik in de ziektewet en later in de W.A.O. De diagnose was O.C.S. (obsessief-compulsieve stoornis), anders gezegd: een angst-/dwangstoornis bestaande uit dwanggedachten 24/7. Hiervoor ben ik een klein jaar opgenomen geweest en heb ik nog 7 jaar nazorg gehad.
Terug naar mijn gevoel
De dwangstoornis is met goede resultaten behandeld, alleen de diepere oorzaak hierachter bleef voor mij iets om mee aan de slag te gaan. Ik ben toen hapto-therapie gaan volgen, waardoor ik niet alleen met mijn verstand bezig was, maar ook met mijn gevoel. Inmiddels doe ik dit nu een aantal jaren en ik moet zeggen, dat ik dichter bij mezelf en m'n gevoel sta. Hierdoor ik langzaam meer in balans kom.
Ondanks dat veel christenen zeggen dat je gevoel misleidend is, merk ik dat als ik er wel naar luister dit meer rust in mezelf geeft.
Ik merk dat als ik mijn verstand op de eerste plaats zet, ik vaak in conflict ben met mezelf. Ik kan me niet voorstellen dat God dat wilt.
Val ik op vrouwen?
De reden dat ik twijfels heb over mijn seksuele geaardheid: vroeger was ik altijd al jongensachtig in een hoop dingen. Ik voetbalde met vriendjes, klom in bomen, skateboardde.
Jongens waren meer m'n maatjes en tot nu toe ben ik nog nooit echt verliefd geweest op een jongen.
Verder ben ik 1x verliefd geweest op een vrouw. Ze zat in de groep toen ik op vakantie was en ik merkte dat ik heel graag in haar buurt wilde zijn. Ze was voortdurend in mijn gedachten. Ik voelde hier wel iets heel speciaals bij, wat meer was dan vriendschappelijk.
Of ik me ook lichamelijk tot haar aangetrokken voelde, weet ik niet zeker. Als dat wel het geval was, liet ik dat in ieder geval niet toe, omdat ik als christen “wist” dat een homoseksuele relatie niet kan/mag.
Verder trek ik wel meer naar vrouwen toe. Ik voel me daar prettiger/vertrouwder bij, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan ook homoseksueel ben.
Duidelijkheid
Voor mezelf wil ik wel meer duidelijkheid hierin krijgen. Dit is toch iets wat me al lang bezighoudt, maar waar niet 1,2,3 antwoord op te geven is.
Ik heb op dit moment ook niet echt behoefte aan een vaste relatie. Mijn prioriteit ligt in het goed kunnen functioneren in mijn dagelijkse leven.
Ik wil eerlijk en open zijn naar God en Hem ook de ruimte geven om situaties in mijn leven te leiden.
Ik heb geen concrete vraag aan je en misschien kun je hier niet veel mee. Voor mij is, denk ik, een stuk openheid in deze dingen heel belangrijk om hier m'n weg in te vinden.
Alvast bedankt voor je luisterende oor en ik hoop een reactie van je terug te krijgen.
Groeten van Ilonka Oomen."
"De documentaire is gemaakt om “uit de schaduw” in het licht te gaan staan. Samen"
Zelf zie ik het zo: omdat er in veel kerken niet het gesprek wordt aangegaan over homofilie, of waarbij een relatie gelijk wordt afgewezen, gaan veel jongeren, maar ook volwassenen en ouderen gevoelens verdringen. Met het gevolg, dat ze dingen in de anonimiteit gaan doen, of misschien wel een dubbelleven leiden, met zichzelf in de knoop komen en zich zelfs soms van het leven willen beroven. Ik vind dat dit te allen tijde voorkomen moet worden.
Bieden van een open en veilige sfeer
Ik ben van mening, dat door dit thema op tijd te bespreken, een open, veilige sfeer te bieden, kan worden voorkomen dat het leed daarna veel groter is en er veel meer mensen bij betrokken zijn (zoals partners en kinderen).
Tot slot zou ik aan iedereen die hier ook mee worstelt willen zeggen: negeer je gevoel niet, maar neem het serieus . En vooral: praat erover met anderen.
(zie ook m'n blog geloof en homoseksualiteit / www.wijdekerk.nl )