Vroeger
Ik vertelde in mijn vorige blog, dat mijn moeder vroeger een rustige vrouw was en niet veel sociale contacten had. (In de tijd dat mijn ouders nog samen waren, waren het vooral gezamenlijke vrienden). Maar na de scheiding was ze vooral veel op zichzelf en vaak creatief bezig.
Ik had als kind en later als puber niet echt een gevoelsband met mijn ouders. In ons gezin waren we allemaal wel op ons
eigen eilandje. Vaak ging ik ook naar een vriendin, waar er wel echt een familieband was en met elkaar gepraat werd. Ik weet ook wel zeker dat mijn ouders datgene gedaan hebben wat binnen hun vermogen lag, maar die gevoelsband was er niet echt. Dat maakte het ook lastig om wel over gevoelens te praten. Maar dat is iets wat dan zo groeide en ook niet echt veranderde naarmate ik ouder werd.
Gevoelsband
Naarmate mijn moeder verder was in het proces van dementie, brokkelden er ook steeds meer stukken af van de muren die er om haar heen stonden. Ik vertelde al dat ze daardoor ook veel meer van andere dingen ging genieten, zoals van Carnaval, lekker eten etc.
Wat ik in de loop van de tijd ook merkte, was dat mijn moeder ook veel toegankelijker werd en genoot van contacten met andere mensen. Hierdoor groeide ook de gevoelsband tussen mijn moeder en mij en dat was voor mij iets heel waardevols. Ik merkte dit vooral in de interactie. Ik voelde ECHT contact, ondanks dat ze steeds meer dingen ging vergeten. In de gesprekken konden we vaak ook erg lachen om dingen en kon je haar ook echt zien genieten.
Verschillende belevingen
Mijn zus en ik kwamen geregeld bij mijn moeder en we probeerden dit ook wel af te wisselen, zodat ze toch vaker bezoek kreeg. Mijn broer woont in Argentinië, dus die heeft het contact meer op afstand ervaren. Wat ook lastig was, omdat hij niet zomaar even langs kon gaan. Maar wat ik wel merkte was dat we alle 3 de dementie van mijn moeder anders ervaarden en er heel anders mee om gingen. Mijn zus merkte dat ze, naarmate mijn moeder verder was in het proces van de dementie, de rollen gingen veranderen. Zij kreeg meer de moederrol en mijn moeder werd meer het “kind”. Zij was diegene die mijn moeder ook meer verzorgde, dus dat is ook heel logisch.
Verbinding
Ik heb dat heel anders ervaren. Ik ben in die rolverdeling voor mijn gevoel altijd het kind gebleven en mijn moeder bleef voor mijn gevoel ook mijn moeder. Ik kon vooral wel erg genieten van het contact wat er was. Ondanks dat mijn moeder ook onze namen niet meer wist, wat natuurlijk heel pijnlijk en confronterend was, overheerste bij mij het gevoel van de VERBINDING die ik voelde en dat zij ook erg genoot van het contact. Dat maakte dat ik er ook van kon genieten.
Wat niet wegneemt dat er ook heel veel moeilijke momenten waren, waarin je zag dat ook de persoon die ze vroeger was steeds meer wegviel en ook de dingen die ze niet meer kon. Mijn moeder vond het bv. heel fijn om iets in haar handen te hebben en daarmee te friemelen . Uiteindelijk kochten we vaak knuffels en dit werd steeds meer speelgoed waar kleine kinderen mee speelden. Maar gelukkig had ze zelf dat besef niet meer en probeerde ik me zoveel mogelijk in haar belevingswereld te verplaatsen, waardoor ik voelde dat we elkaar begrepen. Ondanks al het verdriet wat het met zich meebracht, was ik blij, dat ik het heb kunnen ervaren als een hele fijne en bijzondere moeder-kind band.