Geloof : Liefde of Angst?

Mijn kindertijd

Als kind was ik vrij rustig en speelde ik vaak met m'n zus en vriendinnetjes bij ons voor op het plein, waar we lekker rond konden fietsen. Ook in onze achtertuin konden we lekker spelen.

Vanaf m'n 7e jaar verhuisden we naar de rand van Prinsenbeek en speelde ik vaak met de jongens uit de buurt. Ik vond het leuk om te voetballen, te skateboarden, boompje te klimmen en ik had ook vooral autootjes en treintjes om mee te spelen.

Vanaf m'n 11e of 12e jaar had ik een hele goede vriendin, bij wie ik vaak thuiskwam. Bij ons thuis was de sfeer altijd best koel en ook persoonlijke dingen kon ik thuis niet delen. Ik trok me vaak terug op m'n slaapkamer, waar ik veel nadacht en me vaak ook verdrietig voelde. In het gezin van die vriendin was het heel gezellig en gemoedelijk, dus kwam ik daar graag. Vaak werd er iets lekkers voor bij de koffie gemaakt......ik kan me de kruidkoek nog goed herinneren. Wie zou dat nu niet willen, die gezelligheid?

Hoe ik in contact kwam met het geloof

De familie van mijn beste vriendin was heel veel bezig met het geloof. Ze hielden thuis regelmatig een Bijbelkring, geleid door een Joodse mevrouw. Ik werd meegevraagd naar 2 avonden, waarin die mevrouw aan de hand van flanelborden met afbeeldingen het hele verhaal van de Bijbel vertelde met veel achtergrondinformatie erbij. Ik vond de sfeer waarin dat gebeurde allesbehalve vrijblijvend.

Aan het einde van de 2 avonden werd er aan iedereen persoonlijk gevraagd of je zeker wist dat je in de Hemel kwam. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om nee te zeggen. Dat kon alleen door Jezus in je hart toe te laten. Dus dat heb ik dan ook gedaan, maar eerder vanuit een stuk angst dan vanuit Liefde. Terwijl liefde, denk ik, de juiste motivatie zou moeten zijn.

Hoe ik nu terugkijk op die situatie

Doordat ik open stond voor een stuk warmte en genegenheid, was ik erg ontvankelijk om deel te nemen aan de activiteiten rondom het geloof. Dat voelt voor mij nu achteraf gezien niet als vrijblijvend.

Zwart/wit

Zij gingen als gezin niet naar een kerk, maar via andere mensen kwam ik zelf wel bij verschillende kerken zoals: Pinkstergemeente, Baptistengemeente en uiteindelijk bij de Evangelische Gemeente. Vaak waren er Bijbelstudies en gebedsgroepen en op zondag een dienst.

Wat deze kerken gemeen hebben is dat ze allemaal erg Bijbelgetrouw zijn. De Bijbel is de leidraad voor alle facetten van je leven en wordt ook heel letterlijk geïnterpreteerd.

Wat ik merkte, is dat ik ook in mijn denken erg zwart/wit en perfectionistisch was. Daardoor kon ik dingen nooit goed genoeg doen en stelde ik erg hoge eisen aan mezelf. Ik vond het lastig om dingen te voelen en zat veel in mijn hoofd.

1001 Dwanggedachten

Achteraf had dit, denk ik, ook te maken met het stukje autisme, waardoor ik enorm veel behoefte had aan duidelijkheid. Daarnaast was er bij mij ook sprake van O.C.S (Obsessief Compulsieve Stoornis), waardoor mijn geloof meer vanuit angst een dwangmatigheid werd, omdat ik alles zeker moest weten.

Het geloof voelde voor mij meer als een ballast i.p.v. dat het mij een rustig en goed gevoel gaf. Dit resulteerde, na het maken van een verkeerde beroepskeuze (in 1989), tot 1001 vragen over het geloof, die van het ene op het andere moment als paddenstoelen uit de grond kwamen. Die vragen MOEST ik door mijn dwang 24/7 beantwoorden.

Deze dwanggedachten hebben zeker 20 jaar mijn leven beheerst. Door de jaren heen was het een strijd met bloed, zweet en tranen. Gelukkig heb ik deze situatie wel positief om kunnen buigen.

Vastgeketend

De manier waarop ik op dat moment leefde, zorgde ervoor dat ik niet meer kon functioneren. Ik kwam letterlijk niet meer vooruit en mijn handen waren figuurlijk vastgeketend.

Ik kon mijn bed pas na uren uitkomen, rond 12 uur en in het weekend pas na half 2 of half 4. Als ik op de W.C. zat kon ik er pas na een uur af komen. Eerst moest ik een antwoord hebben op mijn vragen, daarna kon ik pas verder.

Als ik boodschappen ging doen, duurde het zeker anderhalf uur voor ik de winkel uit was. Om de paar meter stond ik stil op mijn briefje te staren en was ik ondertussen aan het piekeren. Dit was 24/7 het geval.

Van 1991 t/m 1998 heb ik met geleidelijk oplopende dwanggedachten, nog wel mijn werk uit kunnen voeren. In 1998 lukte dit niet meer en heb ik me ziek gemeld.

Opname

In 1999 ben een klein jaar opgenomen geweest bij Parnassia in Den Haag. Alleen in de weekenden was ik thuis. De rest van de tijd woonde ik daar met een groep van 8 mensen. Dit was een hele heftige periode, maar het is wel mijn redding geweest.

Andere invulling van mijn geloof

Ondanks dat deze manier van geloven er voor mij voor zorgde, dat ik helemaal klem kwam te zitten. Mijn geloof kwijtraken wilde ik ook niet, maar ik wist niet wat ik er dan wel mee moest. Ook dat is een jarenlange strijd en zoektocht geweest.

Uiteindelijk ben ik steeds minder vaak naar de kerk gegaan en kreeg ik gelukkig daardoor weer meer ruimte in mezelf. Vanuit daar kon ik mijn leven opnieuw vormgeven en de draad weer oppakken.

Ik ga nu niet meer naar een kerk en heb zelf een persoonlijk lijntje met God, wat voor mij prima voelt. Ik weet zeker dat God daar oké mee is en mij ook gelukkig wil zien.