Iets waar ik zeker al 25 jaar last van heb, is van heftige emoties. Dan heb ik het niet over, eventjes verdrietig ofzo, maar urenlang huilen, zonder dat te kunnen stoppen. Tegenwoordig gaat het gelukkig steeds beter. In extreme gevallen duurde dat 4 a 5 uur, met als gevolg dat ik daarna dagen total-loss was.
Waar dat door ontstond was, doordat ik me machteloos voelde en ik niet kon uiten wat er op dat moment in me omging. Ik voelde dan heel veel verdriet, teleurstelling of boosheid, maar kon er geen woorden aan geven.
Grenzen
Wat me de laatste tijd ook steeds duidelijker is geworden, is dat ik emotioneel word als ik te ver over m'n grenzen ga. Toen ik 1,5 jaar geleden was vastgelopen in m'n werk stond ik op een gegeven moment zover van mezelf vandaan, dat er maar iets heel kleins hoefde te gebeuren of ik werd alweer emotioneel. Elke prikkel was teveel, waardoor ik constant overprikkeld was en mezelf helemaal niet meer herkende in hoe ik was.
De leuke, gezellige Ilonka met m'n droge humor en slappe lach was ver te zoeken. Alles voelde zwaar en moeilijk en ik zat helemaal vast in deze situatie en had geen idee hoe ik hier uit kon komen. Dit herhaalde zich keer op keer, totdat het uiteindelijk echt niet meer ging. Een rustigere werkplek zou wel kunnen helpen, zodat ik minder prikkels had, maar dat was in de praktijk niet te realiseren. De keuze was, of ik meld me ziek, of ik vraag overplaatsing aan. En dat laatste heb ik toen gedaan.
Overplaatsing
Na de overplaatsing kwam ik in een enorme heftige situatie terecht en voelde ik me totaal niet begrepen. Dit kwam doordat er niet de omstandigheden waren die ik nodig had om goed te kunnen functioneren. Namelijk weinig prikkels en een gevoel van veiligheid. Ik werd keer op keer overvraagd en ook nog weer overgeplaatst naar een andere groep, waar het ook helemaal niet ging.
Zelf had ik het idee dat er meer aan de hand was en heb ik aan de psychiater gevraagd om getest te worden op autisme. Ook dit heeft nog bijna een jaar geduurd, maar uiteindelijk kwam dan voor mij het verlossende antwoord, dat ik inderdaad autisme had.
Een nieuw begin
Voor mij voelde dit als een enorme opluchting: eindelijk duidelijkheid waarom ik steeds vastliep. Keer op keer moest ik over mijn grenzen heen, wat heel heftig voor me was, omdat ik steeds in een rollercoaster van heftige gevoelens belandde, die ik niet kon stoppen. En dit putte me enorm uit. Zelf heb ik deze anderhalf jaar ervaren als een soort burn-out. Constant moeten overleven , dat eigenlijk niet meer kunnen en steeds weer uit moeten leggen aan mensen hoe dingen voor mij zijn.
Rustige werkplek en een gevoel van veiligheid
Maar uiteindelijk zit ik nu op een rustige werkplek. Ik heb een tafel voor mezelf, waardoor ik minder prikkels krijg. Ik heb nu ook een werkleider, waar ik wel die veiligheid bij voel. Dat is voor mij ook een voorwaarde om goed te kunnen communiceren en aan te geven waar mijn grenzen liggen. Sinds die tijd lukt het me ook veel beter om dicht bij mezelf te blijven en uit te leggen wat er in me omgaat. Hoe dichter ik bij mezelf blijf, hoe minder dat de emoties met mij aan de haal gaan. Ik ben heel blij dat me dit steeds beter afgaat.